बापू र दोर्जेलिङ्ग

सोमबार, १५ असोज २०८०

नीरा सुब्बा

जब रेलको लिकको विपरीत केही थिएन

भीर थियो ,जंगल थियो ,मंगल थियो ,शान्ति थियो ,

शायद त्यसबेला बापूजीले सर्वत्र शान्ति देख्यो

अनि गर्यो होला पैदल यात्रा !

सुधो ससांर ,अहिंसाको लाटो अनुहार देख्यो होला ।

सतही सुन्दर दार्जीलिङ हराभरा ,

मन्त्रमुग्ध पक्कै भयो होला बापूजीको मन ।

कतैबाट नछेलिएको कंचन कति सुन्दर देखिए होला !

बिस्तारै समय बद्लियो ,

हराभरा ठाउँहरू पक्काका तले घरहरुले भरिए ,

सिमधापहरू सोसिदै गए ।

कंचन छेलिदैं गयो ।

बापूको मरण नाथुराम गोडसेको हातबाट भयो ,

सोच्दै नसोचेको कुराले इतिहासमा स्थान पायो ।

हामी हाम्रै नाथुरामहरूबाट अझसम्म

कतिपल्ट जिउँदै मृत्युवरण गर्दैछौ ,

आफ्नु जातित्वको मुद्धालाई खरानी बनेर उडेको हेर्दै ।

बापूले टेकेको यो धर्तीले उन्मुक्तिको सपना साँचेर झुलेको

कैयौं वर्ष बितिसके पनि ,

हामी गोर्खाको सपनाले उडानमात्र भरिरहेछ ,

ठोस धरती टेक्न पाएकै छैन ।

बलियो सहारा पाएकै छैन ।

(महात्मा गान्धीलाई हार्दिक श्रद्धान्जलीसहित ) ।

लेखकको बारेमा